Χολολιθίαση ονομάζεται η ύπαρξη λίθων στη χοληδόχο κύστη, την αποθήκη της χολής (ουσία που, ως γνωστόν, διασπά το λίπος) ή στο χοληφόρο δένδρο και αποτελεί τη συχνότερη παθολογική κατάσταση της περιοχής. Οι χολόλιθοι σχηματίζονται σχεδόν πάντοτε εντός της χοληδόχου κύστης, μεταναστεύουν συχνά στον χοληδόχο πόρο (χοληδοχολιθίαση), σπάνια στα ενδοηπατικά χοληφόρα (ενδοηπατική χολολιθίαση) και ακόμα σπανιότερα στα εξωηπατικά χοληφόρα.
Οι κυριότεροι προδιαθεσικοί παράγοντες για την εμφάνιση χολολίθων είναι η ηλικία, η παχυσαρκία, η διατροφή πλούσια σε θερμίδες, ορισμένα φάρμακα (π.χ. αντισυλληπτικά), νοσήματα του λεπτού εντέρου (τα οποία διακόπτουν τον εντεροηπατικό κύκλο των χολικών οξέων), η κυστική ίνωση κ.ά. Σημειώστε επίσης ότι μια απότομη απώλεια βάρους, που μοιάζει με μικρή νηστεία, μπορεί να ευνοήσει την ανάπτυξη χολολίθων.
Σε ποσοστό 20% περίπου των ασθενών η χολολιθίαση προκαλεί οξεία χολοκυστίτιδα αποφράζοντας τον κυστικό πόρο, με τον τυπικό «κολικό» των χοληφόρων. Στην οξεία φάση, δεν χορηγείται τίποτα από το στόμα και ο ασθενής λαμβάνει παρεντερικά υγρά και ηλεκτρολύτες. Στη συνέχεια, ακολουθεί χαμηλή σε λίπος δίαιτα (25-30 g), ώστε να διεγερθεί στο ελάχιστο η χοληδόχος κύστη, και, αν το ποσό αυτό είναι ανεκτό, κατόπιν το λίπος αυξάνεται στα 45-50 g. Επίσης, δοκιμάζουμε αύξηση των φυτικών ινών στους ασθενείς που μπορούν να τις ανεχθούν, καθώς πολλοί δηλώνουν δυσάρεστα συμπτώματα μετά την κατανάλωσή τροφίμων πλούσιων σε ίνες.
Η διάγνωση της χρόνιας χολοκυστίτιδας γίνεται με υπερηχογράφημα. Οι ασθενείς με χρόνια χολοκυστίτιδα ωφελούνται από δίαιτα χαμηλή σε λίπος (25-30% της ενεργειακής πρόσληψης) και σε περίπτωση φουσκωμάτων καλό είναι να μειώνονται τρόφιμα που προκαλούν μετεωρισμό. Όσοι ασθενείς έχουν υπερβάλλον βάρος θα ωφεληθούν από μια σταδιακή απώλεια βάρους. Βέβαια, ενδεδειγμένη θεραπεία για την αντιμετώπιση της χρόνιας χολοκυστίτιδας είναι η χολοκυστεκτομή.
Επικοινωνία
